Boerakker door Ali Osanmaz
Boerakker, ik was er nog niet eerder geweest en kende het dorp ook niet. Een mooie bijkomstigheid van deze sport is dat je ook in dorpen en delen van het land komt waar je anders niet komt. Ik had al wel van clubgenoten (Fit Zeist) gehoord dat het geen makkelijke run zou worden. Überhaupt zijn de runs in het noorden pittiger dan in het oosten, met alle respect voor het oosten en alle overige delen van het land. Dus met die wetenschap in het hoofd dacht ik, ik zal deze run eens lopen, gewoon doen. Zo gezegd zo gedaan. Zaterdag 13 oktober eerst de kids nog even naar het sporten gebracht en vervolgens met hoge snelheid naar Boerakker afgereisd. Door een onjuiste inschatting van de reistijd kwam ik ruim 20 minuten na mijn starttijd balend aan hobbelen, in stress, hoge snelheden, geen warming-up, onbekend terrein met startnummer ophalen, toiletstop, afgiftepunt tas etc. etc.. Samengevat niet de juiste ingrediënten voor een goede start van de run.
Ali in actie tijdens ONK in Leeuwarden Foto Humphrey Paap
Met alle dank aan de wedstrijdcommissie mocht ik alsnog deelnemen aan de run met een koppel-/recreantengroep. Eindelijk starten en het voortraject achter me laten, verstand op nul en gaan. De run begon soepel met relatief goed uitvoerbare en leuke hindernissen als boogschieten en kanoën; mijn favoriete hindernissen. Ondanks de stugge kano ging het mij soepel af. Maar door het rennen in de smurrie schoot ik met pijl en boog niet in het gewenste blauw maar in zwart. Fijn dat het strafrondje beperkt was tot een meter of vijftig, waardoor ik gauw weer verder kon door de prachtige weilanden met af en toe een heuveltje, een buis of duiker voor de afwisseling. Tot aan de kraanhindernis ging het voor mijn gevoel heel erg goed. Maar na de kraanhindernis volgde een zware combi. Deze begon met een apenhang, vervolgens brandslang, dan monkeybars van glad metaal, die gelukkig tape gekregen hadden voor de grip. Hierna onder een schot door vanuit verticale touwen en om het makkelijk en leuk te maken, verticale hangende palen op het einde. Tot mijn verbazing, helemaal opgelucht en dolgelukkig, heb ik het in één keer gehaald! Vraag me niet hoe. De laatste balk kon ik niet meer vastpakken, maar met mijn vingertoppen kon ik nog net bij het daaltouw, waardoor ik het had gehaald. Wat een dijk van een combi hindernis, petje af voor de bouwers en wat een fijn gevoel om deze in één keer te hebben gehaald!
Met volle onderarmen en een voldaan gevoel dacht ik dat na zo’n hindernis het eind van de run in zicht zou zijn. Totdat ik na de surfplak en het wentelteefje te horen kreeg, dat ik net op of over de helft was en er dus bijna was. “Kom op, zet hem op, je kunt het!” werd me toegejuicht. Ik werd er behoorlijk somber en bijna droevig van, omdat ik er redelijk doorheen zat en mijn energie-, krachtniveau beneden peil was. Na een flink stuk hardlopen ging het weer redelijk, maar een drietal swingovers hakten er goed in. En dan nog een hindernisbosje met eerst een netconstructie de hoogte in, om te eindigen met een swingover op bijna 6/7 meter hoog en vervolgens te mogen enteren en direct door te zwaaien in kartbanden. Dit laatste heb ik pas bij de vierde poging gehaald. Waarbij het vaak door mijn hoofd spookte dat ik mijn bandje wellicht zou moeten inleveren. Dan dacht ik terug aan Leeuwarden vorige week, waarbij de kraanhindernis op het eind bij de tweede poging wel lukte. Dan zou dit toch een ‘makkie’ moeten zijn. Nog even rust gepakt en genoten van het weer en het bos, daarna een aantal keer goed gekeken naar andere deelnemers die erdoor kwamen met een stevige swing en techniek, nog één keer alles geven! En het lukte! Na deze hindernis ging alles op automatische piloot op de overleefstand. Want waar ik eerder dacht dat mijn kracht-, en energieniveau beneden peil waren. Waren deze nu negatief. Ik begon zelfs moeite te krijgen met hardlopen. Alles moeten geven en er vol voor moeten gaan in de strijd tegen de elementen en jezelf. Dat is het mooie aan deze sport en daar doe ik het voor.
Een hele mooie aanvulling hierop is de prachtige sfeer rondom een survivalrun van iedereen die erbij betrokken is. Van de organisatie, vrijwilligers, deelnemers aan de run tot aan de toeschouwers. En dan is mij ook nog eens gevraagd om er een stukje over te mogen schrijven. Woorden schieten werkelijk te kort, het valt nauwelijks te beschrijven, dus hierbij mijn poging. Tot slot wil ik benadrukken dat mijn, en ik verwacht van alle deelnemers, dank groot is aan alle organisatoren, sponsoren en in het bijzonder de vrijwilligers die deze fantastische run mogelijk hebben gemaakt door te jureren, hindernissen te bouwen en afbreken, water, sinaasappelen en sportdrank klaar te zetten, tassen te bewaken, en een overige bijdrage hebben geleverd die ik niet heb beschreven. Zonder jullie inbreng zou een survivalrun niet mogelijk zijn. Nogmaals dank en tot de volgende keer!
Louk Goorhuis in Grootebroek
Voor dag en dauw stond ik afgelopen zondag 14 oktober op, om op pad te gaan richting Grootebroek in Noord-Holland en daar mee te doen aan de 13km recreanten survivalrun. Omdat ik hier nog nooit eerder in de buurt was geweest had ik op voorhand al een uitgebreide Google Maps verkenningsvlucht uitgevoerd, waaruit bleek dat er erg veel water in de omgeving te vinden was. Een natte run voor de boeg dus, en met temperaturen die nog wel eens flink willen zakken in midden oktober zou dat best pittig kunnen worden. Met enig geluk bleek het echter het warmste oktoberweekend sinds de jaartelling te zijn dus afkoeling in het water werd ineens iets om naar uit te kijken.
Vanaf de atletiekbaan in Grootebroek werden we met grote bussen richting de start in het prachtige Streekbos vervoerd. De stemming in de bus was opperbest en ook bij de start werden we enthousiast ontvangen door de speaker. Alle leeftijden waren vertegenwoordigd en het was aan de jongsten om de spits af te bijten. Na een warming-up rondom de plas was het voor mij tijd om te beginnen.
Bij het klinken van het startschot spurtte de groep weg met meteen al een autoband op de schouder, waarmee we onder een net door moesten kruipen. Hierna volgden in rap tempo veel traditionele hindernissen zoals swingovers in alle soorten en maten, apenhangen (over het water) en netten. Er zaten ook enkele (voor mij) verrassende elementen in, zoals het stand-up paddeling. Het stand-up element liet ik maar achterwege – na een eerste poging tot staan viel ik meteen vol met m’n gezicht plat op de plank, maar die houding beviel me uiteindelijk best prima en bracht me droog rondom de boei. Halverwege de run doemde ineens een enorme kraan op met daaraan een net bevestigd, die alleen bereikbaar bleek te zijn via een lange apenhang omhoog. Een prachtige hindernis, die echter alleen voor de wedstrijdlopers was bedoeld. Voor de eerste keer in mijn nog prille survivalrun-carrière baalde ik dat ik geen wedstrijdloper was want deze hindernis zag er wel ontzettend gaaf uit.
Onderweg liep ik veel samen met Raymond, een mede-survivalrunner die precies hetzelfde tempo liep en waarmee ik aan de praat raakte. Voor zover we niet buiten adem waren bespraken we van alles en nog wat, waaronder natuurlijk de survivalrun-plannen voor de rest van het jaar. Dit soort spontane ontmoetingen vind ik typerend voor survivalrun-deelnemers en -organisaties en maken voor mij survivalrun een absolute topsport. De inzet van zowel deelnemers als vrijwilligers en de onderlinge solidariteit zijn grenzeloos.
Terug naar de run. Na 13 kilometer kwam de atletiekbaan weer in zicht en hier stonden de laatste hindernissen klaar. Onder luide aanmoedigingen van publiek en speaker legden veel runners de laatste taaie meters af. Na een laatste reeks swingovers kom ik, nog steeds doorweekt, de finish over en geef een flinke zwiep aan de bel. De Streker Oerbos Survivalrun is een prachtige run: zeker voor iemand die voor de eerste keer een middellange run zoekt die uitdagend maar haalbaar is, is dit een echte aanrader. De strakke organisatie, schitterende natuur en goede sfeer die er overal heerste maakten dit een topdag. Over de 24 graden mochten we overigens ook niet klagen. Of het dat over twee jaar weer is? Wie weet!
