Wedstrijdverslag door Sanne de Jonge
10 november. De dag van “Veno in the Wetlands”. Een run waar ik naar uitkeek! Vorig jaar greep ik net naast het podium. Voor dit jaar had ik een duidelijk doel: het podium! En aangezien het dit seizoen boven verwachting goed gaat zou het toch wel erg tof zijn als ik het hoogste treetje zou mogen betreden. Maar zoals altijd probeer ik nuchter te blijven en me niet gek te laten maken, al werd het me het dit keer wel erg lastig gemaakt. Omdat het een thuisrun is leefden veel mensen met mij mee, er zijn zowaar poules over mijn resultaat gemaakt! Aan de voorbereiding kon het eigenlijk niet liggen. Een week voorafgaand aan de survivalrun lopen we de run altijd voor van Survivalrun vereniging Vollenhove. Zo wist ik precies hoe het parcours eruit zag en wat ik kon verwachten, wat erg prettig is. En daar stond ik dan, klaar voor de start, met een gezonde dosis spanning, maar vooral enorm veel zin om van start te gaan! Vanaf de start heb ik de koppositie kunnen pakken.
In het eerste bosje zag ik de startgroep die drie minuten na mij was gestart met daarin een sterke dame. Ik heb toen op mezelf gefocust en mijn eigen run gelopen. De hindernissen gingen erg goed en ik voelde me goed. Ik genoot van alle aanmoedigingen en bekenden langs de kant, dit gaf mij extra motivatie om het tempo hoog te houden. Mijn vader fietste met mij mee, hij haalt altijd het beste in mij naar boven. Toen hij in de laatste kilometers vertelde dat er een dame was die goed dichtbij kwam, wist ik wel wie dat was. Daarom maar mijn tempo verhoogd en bij mannen aangehaakt die eigenlijk net iets te hard voor mij liepen.
Bij terugkomst in Vollenhove stonden er veel mensen klaar om mij aan te moedigen! Eerst nog boogschieten, concentratie pakken, focus op de ademhaling… en raak! Door naar de volgende combi, daar stonden nog veel KSR-lopers. Maar gelukkig was er een baan vrij gehouden en vloog ik door deze hindernis. In een eindsprint door naar de eindhindernis! Deze was ook aardig vol, snel keuzes maken en tussen de jeugd door klimmen. Toen ik onderaan het net stond bedacht ik mij geen moment en dook ik het water in en zo snel mogelijk naar de bel. Blijdschap en vreugde, maar ook nog in afwachting. Na drie minuten wachten waren er nog geen dames binnen en wist ik het zeker. Ik ben 1e dame op mijn thuisrun!
Ik wil iedereen bedanken voor alle aanmoediging. Tijdens de run neem ik daar niet altijd uitgebreid de tijd voor. En natuurlijk super dank voor alle vrijwilligers, in welke vorm dan ook. Van jurylid tot catering en van bouwer tot organisatie. Zonder jullie kunnen wij deze mooie sport niet beoefenen.
De ‘drukke’ eindhindernis.
