Van Bovenkarspel naar Groningen

Van Bovenkarspel naar Groningen

Wedstrijdverslag van Guillermo

Zondag 18 November stond ik samen met Madalynn aan de start van de survivalrun in Groningen. Dat deze run iets anders zou eindigen, wist ik toen nog niet.

Het was ijzig koud. Dus een heerlijke thermo onder je shirt en broek was geen overbodige luxe. Samen met Madalynn startte ik in de laatste startgroep van de JSR 12-14.

 

Na het startschot moesten we in het mulle zand onder balken door richting de swingover. Na de swingover moesten we een sloot over met een ladder. Deze ladder was spekglad, dus op handen en knieën naar de overkant. Waarna we een stuk moesten rennen. Madalynn zag ik ergens voor mij lopen, maar ik kon redelijk snel naar haar toe lopen. Bij de Trekkerbanden-hindernis zaten er nog maar 2 mensen tussen Madalynn en mij. Dus kon ik haar nog makkelijk inhalen. Ik zag het meest op tegen de Spaanse Ruiter omdat ik best wel moeite heb om naar boven te klimmen met behulp van een heel dun touwtje. En ik wist dat deze hindernis al heel vroeg in het parcours zat. Maar ik maakte me druk om niks, ik ging namelijk fluitend naar boven. Dit gaf mij een enorme kick zodat ik met een goed gevoel de run vervolgde. Madalynn zag ik al niet meer. Maar die kom ik vast wel weer tegen bij het boogschieten, dacht ik. Zeker als Madalynn mis schiet, want dan is het strafrondje voor haar.

Ik kan je alvast vertellen dat ik haar niet ben tegengekomen. Helaas ging het bij de SVG-combi mis. Ik hing in de hindernis toen ik met volle vaart een voet van iemand anders in mijn gezicht kreeg. Met als gevolg dat mijn gezicht ter hoogte van mijn wenkbrauw stuk was en bloedde als een gek. Ook mijn bril had de botsing niet overleefd. Helaas mocht en kon ik niet verder; zonder bril zie ik niet zo heel erg veel.

Bij de Noordland-combi kwam ik een nieuwe uitdaging tegen. Hangend aan een touw moest je bukken naar een tennisbal die op de grond lag, om deze ergens te verstoppen zodat je hem later in een emmer kon gooien. Ondanks mijn hoofd vond ik dit een super leuke hindernis. Ik hoorde al dat het niet zo heel erg ver meer was en dat ik al richting de finish ging. Nou dat is lekker om te horen.

Een stuk rennen, een stuk lopen en ondertussen nog hindernissen doen en toen zag ik de finish al in zicht komen. De slack line was niet zo heel moeilijk. Het voordeel is dat je dit nog wel eens kan doen op school. De Schrik van Terwolde was dan ook echt dè schrik: een bord met te kleine gaten of een bord dat te klein was voor mijn grote handen. Maar ik heb hem gehaald en kon eindelijk zeggen: ik mag na de eindhindernis de bel luiden.

Aangemoedigd door Madalynn en alle SSV-ers die er nog waren, deed mij dat mij. Ze hebben me naar de bel geschreeuwd. Ik luidde de bel in 1 uur en 46 minuten en 18 seconden. Maar wel met bandje! Na de finish moest ik nog wel even de wond bij de EHBO laten ontsmetten. En werd ik nog een keer onderzocht, ik moest mijn ogen dicht doen en weer open etc om te kijken of ik geen hersenschudding had. Na een minuut of 20 mocht ik gaan, met het advies dat ik wel in de gaten gehouden moest worden.

Ik ben super trots op mijzelf en wil de EHBO bedanken voor alle goede zorgen die ik tijdens en na de run heb gekregen.

En zoals ze vaak zeggen: nieuwe ronde, nieuwe kansen, dus ik zie jullie zaterdag in Doorn.

Sportieve groet,

Guillermo en Madalynn