Ontdek Nederland, loop een survivalrun! Door: Mathijs ter Bork – Westerbork
Enkele weken geleden ontving ik bericht van een vriend van mij uit Australië, genaamd Mark. Mark woont tegenwoordig vanwege zijn werk bij Microsoft in Amerika maar hij reist de hele wereld over om scholen en overheden te helpen bij het gebruik van Microsoft in Education. In de week van 13 mei moest hij in Amsterdam zijn en hij was in de gelegenheid om voor die tijd een paar dagen bij ons thuis langs te komen.
Natuurlijk werd ik daar enthousiast van, want veel gelegenheden om hem te zien zijn er niet en zoiets blijft dus bijzonder (gezellig).
Nadat ik had gezegd dat hij kon komen, zag ik de grote letters in mijn agenda: SURVIVALRUN HAVELTE, ZONDAG 12 MEI.
Traditiegetrouw had ik me samen met maatje Frank ingeschreven voor de 6.5 km volwassenen. Nu ik die zondag bezoek kreeg, ontstond een dilemma. Moest ik de survivalrun afzeggen? Liet ik Mark meefietsen (dwars door onbekend terrein, in de hoop dat hij niet zou verdwalen)? óf kon hij wellicht met ons meedoen…
Tijdens een bezoek van een aantal jaren geleden, zo omstreeks januari, hadden we samen al eens een aantal hindernissen van de survivalrun van mijn woonplaats Westerbork verkend. Ik leerde hem toen enkele basistechnieken, zoals de voetklem en apenhang. Helemaal vlekkeloos verliep dat niet, maar Mark had er veel plezier in én hij had voldoende kracht en conditie waar hij het e.e.a. mee kon compenseren.
Toen ik hem naar zijn mening vroeg, bleek hij direct erg enthousiast om de uitdaging aan te gaan. Een echte survivalrun lopen is wel even ‘different cookie’ dan enkel wat hindernissen verkennen. Gelukkig bleek er nog een plek vrij en kon ik hem bij ons in de startgroep inschrijven.
We zouden wel kijken ‘where the ship would beach’ – waar het schip zou stranden. Marks doel was: “Not too break my collarbone or pelvis” – niet zijn sleutelbeen of bekken te breken. In Amerika en op zijn reizen had Mark zich zo goed mogelijk voorbereid. Hij had veel monkey-bars gedaan en was veel naar de sportschool en klimparken geweest. Ondanks zijn inspanningen, lukte het hem niet om in zijn omgeving ergens een verticaal touw te vinden om de voetklem te oefenen. Dat was dus wel een dingetje. Zondagochtend, een paar uur voor de survivalrun, hebben we de voetklem bij mij thuis in een boom nog even geoefend zodat hij die techniek weer in zijn hoofd had zitten!
Om iets over half 12 stonden we in het startvak klaar om te beginnen. Een ‘game of thrones’-achtig lied werd afgespeeld en na het aftellen mochten we over de eerste balk. De voetklem lukte en met een laatste uitstoot lukte het Mark om over de balk te komen. Het afdalen ging soms nog iets te snel en tijdens de survivalrun gaven Frank en ik diverse aanwijzingen en tips. Dat was nodig! Bij een touwladder bleef zijn voet vastzitten door wederom een snelle afdaling en met enige hulp van andere deelnemers kwam zijn voet weer vrij. Hierna leerde hij snel om zijn ene voet nog even achter de balk te houden voordat hij over de balk heen dook. We noemden het de ‘safety foot’.
De hindernissen vlogen voorbij en we zagen dat hij er duidelijk veel plezier in had. De sloot hindernis waarbij je verschillende malen met je hoofd onder water moest, vond hij één van de minste hindernissen. “It felt like you were drowning and each time you’d stay in the water longer”. Nadat we door de duiker en de moddersloot kwamen hadden we nog steeds alle drie onze bandjes en een lach op onze gezichten.
De eindhindernis was in zicht. Frank en ik kwamen soepel door de ringen en waren in no-time bij de bel. Mark had echter grote moeite met de ringen en de ‘annoying thin ropes’ die ertussen hingen. Frank en ik haastten ons terug naar dat onderdeel om hem erdoorheen te loodsen. Met aanwijzingen, aanmoedigingen en een ietsiepietsiehulp bij de laatste irri-liaan, lukte het hem om er met behoud van bandje door te komen!
Dat de survivalrunsport een sport is waarbij je jezelf continue tegenkomt zal voor de meesten niets nieuws zijn, maar dat het ook een manier is om onze prachtige natuur en landschappen te ontdekken is wellicht niet voor iedereen vanzelfsprekend. Tijdens een survivalrun kom je letterlijk op plekken waar weinig anderen komen! Dwars door de natuur, de mooie bossen, de sloten, waterwegen en zandpaden. Een prachtige ervaring om onze mooie provincie en ons mooie land op een sportieve manier te ontdekken.
Dank aan de organisatie en alle vrijwilligers die het mogelijk maken om zulke avonturen te beleven!
Mark Sparvell:
“What an amazing experience to take part in my first survivalrun. The organization was brilliant with wonderful volunteers and obstacles. My goal was to not break my collarbone or pelvis, and I am pleased to achieve this! A brilliant, muddy, wet, fun and challenging day with great friends.”
