Zondag, 14 maart, op naar park Lingezegen in Arnhem voor de NTP Survivalrun Lingezegen. Een ideale gelegenheid om de blamage van Kootstertille weg te poetsen.

De afgelopen jaren ben ik steevast van de partij, waardoor het dus niet nodig was om filmpjes van eerdere edities te bekijken om mezelf voor te bereiden op de hindernissen. Bij mijn eerste deelname aan deze survivalrun moest ik namelijk nog wel even de wenkbrauwen fronsen bij het bestuderen van het routekaartje, want er stonden onder andere klumperen en een balk swingover met in-ke-pingen (typisch gevalletje bommelding) op de lijst. Met de ervaring van de eerdere edities wist ik nu dus wel wat me min of meer te wachten zou staan.

Al snel na het afgaan van de wekker zag ik dat het kwik onder nul zat (-2 graden), dus toch maar even een thermoshirt in mijn tas gegooid en de standkachel van de auto aangezet. In vergelijking tot mijn laatste survivalrun is Arnhem praktisch om de hoek. Ik had dus alle tijd voor een goed ontbijt om vervolgens in een heerlijk voorverwarmde auto te stappen, en ik dacht dit is, dit is, dit is onze dag.

Op de startlijst zag ik dat ik samen mocht starten met de nationale topper: Renzo de Boomverzorger, dus dat bracht wel wat meer wedstrijdspanning met zich mee. Om exact 09.40 uur klonk de toeter en mochten we weer aan de bak: 12 kilometer met 38 hindernissen.

Nu wist ik van vorig jaar dat Dikke Bertha al vroeg in de wedstrijd op mij zou staan wachten. In de verte zag ik haar al hangen, en met frisse tegenzin naderde ik haar met rasse schreden. Oog in oog was het zij of ik… De trainingen op deze dikke balk swing-over hebben effect gehad en ik kon mijn tocht met succes vervolgen met een flinke boomstam op mijn schouder.

Aardig om te vermelden is dat ik op deel van de route Renzo de Boomverzorger nog steeds achter me heb kunnen houden. Echter, na het houthakken (hindernis 7) heb ik toch echt mijn meerdere moeten erkennen in deze topper en ben ik bezweken onder deze extra druk die ik mezelf heb opgelegd. Of kwam het juist omdat ik in het begin van de wedstrijd een shirtwissel heb geweigerd en hij hierdoor extra gebrand was om mij in een rechtstreeks duel te verslaan, of omdat hij met een “vrouwenbalkje” tijdwinst heeft geboekt tijdens het houthakken en zo vakkundig de voorsprong heeft kunnen pakken. Het zal waarschijnlijk altijd gissen blijven naar de echte reden.

Na het houthakken, met die last weer van mijn schouders deze er weer onder gezet en verder gegaan. En de volgende uitdaging waren 3 swing-overs. Leuk om te zien dat dit vorig jaar nog 3 gewone lage swing-overs waren en nu 3 verschillende hoge swing-overs. De eerste was een normaal touw, de tweede een albatros (dik touw) en de derde een kort touwtje waar je in moest springen. Die laatste bleek toch even een uitdaging, maar het enthousiasme van de juryvrijwilliger (waarvoor dank) en een beetje doorzettingsvermogen zorgde er toch voor dat ik na 4 pogingen toch met mijn bandje verder kon.