Op zondag 30 september was het Nederlands Studenten Kampioenschap survivalrun in Enschede. De survivalrun vond plaats op en rondom het terrein van de Universiteit van Twente.
Een wedstrijdverslag door Eva van Ee
Het studenten kampioenschap startte voor de ‘8 km individueel zwaar’ en zo kwam het dat ik in de allereerste startgroep zat. Dat voelde toch als een eer. Echter startten mijn (vrouwelijke) concurrenten in de tweede startgroep 4 minuten achter mij. Ik wist tijdens de run dus niet of ze dichterbij kwamen of dat ik op hen uitliep.
Ik ging lekker van start en kon voor mijn doen een hoog tempo lopen tussen de hindernissen. Al bij de eerste combi (hindernis 10) bleek dit studentenkampioenschap een serieuze survivalrun te zijn. Na de combi volgde een dikke touw-swingover en de eerste verzuring zat in mijn onderarmen. Toen ik net klaar was en verder rende zag ik al twee dames aan het begin van de combi staan. Ben ik langer dan 4 minuten bezig geweest met die combi? En belangrijker nog: gaan zij er langer dan 4 minuten over doen? Ik probeerde m’n tempo nog een beetje omhoog te gooien.
Daarna volgde een aantal leuke hindernissen, waaronder hindernis 20: Paalklimvaria. Gelukkig hing er bij 2 van de 3 paalklimmen een dun touwtje. Maar toch hakte deze hindernis er wel een beetje in. Even later kwam ik aan bij hindernis 24: Selfmade-apenhang. Eerlijk gezegd had ik dat nog nooit gedaan. Ik heb het ongetwijfeld ook niet heel handig gedaan, want ik vond het ontzettend zwaar. Bij hindernis 26 werd ik ingehaald door de 1e dame van ‘8 km individueel zwaar’. Uiteraard vol over de zeik, want dat zij niet meedeed met het NSK wist ik pas toen ik haar startnummer zag bij hindernis 27. Gelukkig, ik liep dus nog steeds 1e van de studenten.
Eenmaal aangekomen bij hindernis 30: UnionCardCombi, wist ik dat ik er bijna was. Deze combi bevatte nog een 32 meter lange apenhang, dus voor mijn handen en onderarmen was het maar goed ook dat dit bijna het einde was. Toen ik de combi verliet zag ik (nu wél) een directe concurrent voor de titel van het NSK. Met nog slechts 2 hindernissen en de eindhindernis te gaan wist ik dat ik nu alles moest geven. Verder kon ik alleen hopen dat ze langer dan 4 minuten nodig had om de combi af te maken. Vlotjes ging ik door de eindhindernis en rende ik naar de bel. Ik had meteen erna de stopwatch ingedrukt en toen was het wachten. De 4 minuten gingen voorbij, de 5 de 6… En toen wist ik dat ik had gewonnen. Een uurtje later mocht ik het hoogste podium betreden en kregen we een mooie houten medaille.
