Veel survivalrunners zijn blij zijn wanneer ze voor een survivalruntraining te maken krijgen met mentale barrières zoals kou, regen, te hoge temperaturen of moeilijke hindernissen. Survivalrun is namelijk doorzetten? Dit wil je toch juist? Kom maar op met die storm of die hittegolf, niets houdt ons tegen! Maar zijn dat echt de mentale barrières die ervoor zorgen dat we níet gaan trainen? Of zijn ze slechts het topje van de ijsberg?

Mentale hindernissen

Binnen de sport wordt doorgaans niet veel gepraat over mentale problemen. Al zien we vandaag de dag steeds meer atleten die zich kwetsbaar opstellen en hun mentale hindernissen delen. Ook bij onze sport zien we de mentale uitdagingen, maar hebben we er tot nu toe nog niet openlijk over gepraat. Tot nu. Wij delen drie blogs met jullie waar we ingaan op de drie meest voorkomende mentale barrières die ervoor kunnen zorgen dat we stoppen met trainen en zo langere tijd uit survivalrun verdwijnen.

Door het benoemen van #hoogtevrees, #motivatie en #blessures (ook laatstgenoemde heeft een mentale kant) hopen we jullie tongen los te maken (en je motivatie). Je bent niet alleen. Iedereen gaat te maken krijgen met één van deze barrières en de één heeft er meer last van dan de ander. Samen gaan we in op elke mentale hindernis en hoe je deze kan benaderen.

Keuze 1:

Het is een prachtige zaterdag. Het zonnetje schijnt, de lucht is blauw en de vogels kwetteren vrolijk. Het is lente! Jij zit aan de keukentafel en kijkt nietsziend naar buiten. Nog een paar minuten en dan is het zo ver. De survivaltraining waar je stiekem de hele week al zo naar uitkijkt, want het ging toch zo goed afgelopen dinsdagavond? Maar je lijf voelt als een onmogelijke voortbewegende massa, je voelt de spanning diep in je spieren zitten. ‘’Hoe ga ik dit ooit voor elkaar krijgen?’’ denk je. ‘’Wat dinsdagavond lukte, gaat vandaag misschien helemaal mis. En wat zullen de anderen er wel niet van denken als ik wéér bovenin de hindernis vastzit en niet naar beneden durf?’’ #hoogtevrees.

Keuze 2:

Drup. De traan maakt een vochtig plekje op de rand van de grijze bank. ‘’Alles ging toch goed vandaag?’’ denk je. ‘’Wat staat me nu nog in de weg om te gaan?’’. Niet het avondeten, dat zat keurig een uur voor aanvang van de training in de buik. Niet de kleren, die heb je daarvoor al aangetrokken, inclusief dat vreselijke gevecht met de compressiekousen (winning!). Nee, dat kan het niet zijn. En toch bekruipt je het vreselijke gevoel waar je zo hard voor gevochten hebt om te voorkomen. Kom ik van de bank af? De minuten kruipen bij tot het te laat is om nog naar de training te gaan. Er drupt nog een traan op het steeds groter wordende vochtige plekje. Teleurgesteld in jezelf. Balen. #motivatie

Keuze 3:

Dagen worden weken, weken worden maanden – en nog gaat het niet beter met die rotschouder. Eén glijpartij in die verdraaide modder en daarna nog per ongeluk die out of control beweging toen je over Dikke Bertha (dikke boomstam) heen draaide. Toen was het klaar. De schouder deed pijn en je geliefde survivalruntraining kon de prullenbak in. Foto’s in het ziekenhuis (niks te zien) en fysiosessies volgden. Zelfs dryneedling hielp niet. En daar zit je dan, op de bank en volledig uit balans. Survivalruntraining was je structuur én je uitlaadklep. Je mist de training – en stiekem zelfs de irritante gast die altijd van die vunzige opmerkingen maakt. Nu wil je ze allemaal wel horen. #blessure