Het is 18 November, ik sta op en zie nog wat mist over het weidelandschap en denk ‘waar heb ik mij nu weer voor ingeschreven?’. Vlug ontbijten, rugzak nemen en vertrekken richting de samenkomst van onze survivalclub (Team den Oks). Eenmaal aangekomen stonden we daar met zes gedreven mannen klaar voor de autorit naar Adegem. Na in Adegem uitgestapt te zijn merkten we al direct op dat het koud ging zijn. Dus een muts op, buff om, thermisch ondergoed en we konden er tegenaan. Vlug shirt en bandje afhalen en dan beginnen met wat op te warmen. Want had mij ingeschreven voor de wedstrijd run dus 11 kilometer lopen met 32 hindernissen.
11:00 uur, ik ga mij klaarmaken om te beginnen, we staan met 15 man in de startbox of beter gezegd startcontainer. Met nog 10 seconden voor de start begint de volle focus te komen, het fluitsignaal gaat en hup we zijn weg. We springen vluchtig uit de container en lopen naar de eerste hindernis een balk en een touw horizontaal gespannen boven elkaar, een vlugge zwier en we zijn erover. Direct het tempo goed zetten en gaan met maar één doel voor ogen, de finish halen.
De eerste helft van de wedstrijd waren vooral verschillende types van swingovers, boogschieten en met een kassei lopen. Eenmaal bij hindernis 16 (onder een brug doorgaan met behulp van een touw) begon ik te merken waarom dit zo een zware run was, hierbij was het knijpen of verzuipen want het was een voetklem over zetten van één op een ander touw, waarbij je veel spanning op je lichaam hebt staan. Gelukkig waren er bij elke waterhindernis duikers die met je praten om te zien of je niet onderkoeld was.
Na deze hindernis begon het helse gedeelte; de ene combinatie na de andere, mijn armen stonden op ontploffen na de laatste wateroversteek en dan kwam hun survivalrunbos nog. Dit is waar veel bandjes sneuvelen, inclusief die van mij, op de laatste hindernis van dit bosje. Na acht pogingen heb ik het opgegeven en heb ik mijn bandje laten knippen, maar vol goede moed pakte ik het houtblok mee voor de voorlaatste hindernis.. houthakken. Je moet deze meesleuren over een afstand van 500 meter, maar vanaf het moment dat je de bocht om komt zie je daar die symbolische tent van Adegem. Op dat moment krijg je een boost van ‘JA, ik ben er bijna!’
Ik had gelukkig een goed stevig blokje eruit gehaald, dus na een paar goed gemikte slagen was deze al door en kon ik aan hun eindhindernis beginnen. Deze hield van touw naar touw in, monkeybars, zwier en op het einde nog een leuke kaphindernis (ook wel salmon ladder genoemd). Het eerste gedeelte ging heel vlot, maar toen moest de kaphindernis nog komen. Dus volle focus erop en dan hoor je opeens via de luidspreker nummer 143 Marijn Webers gaat de kaphindernis proberen. Blijkbaar hadden mijn teamgenoten dit gehoord en waren mij volop aan het aanmoedigen, met die nieuwe energie heb ik alles eruit gehaald wat erin zat en ook deze laatste hindernis overwonnen. Eenmaal over de finish had ik nog een goede diepe zucht gelaten en was het hoogtijd voor een welverdiende warme douche.
Na het douchen terug naar de tent en babbelen met de rest van het team om te horen hoe hun run is geweest, want zij hadden de recreantenrun en koppelrun gedaan.
We hebben allemaal goed moeten afzien en wat is er nou beter dan een goede pint om dat te vieren?!
