Een survivalrun zoals het hoort

Een survivalrun zoals het hoort

Wedstrijdverslag Gendringen van Jacob Harke 

Kou. Natte sneeuw. Modder. Survivalrun Gendringen 2019, is er in mijn ogen een zoals het ooit bedacht is. Vooral niet bedoeld voor degenen die graag binnen zitten, of vooruit, die af en toe buiten wandelen omdat de hond eruit moet. Ook al moest ik me er wel even toe zetten toen ik met twee vrienden vanuit Zwolle richting Gendringen in de auto de hoeveelheid regen gestaag zag toenemen. Maar ik heb het gedaan. Het is gelukt. De 9km zijn overwonnen mét behoud van het bandje en een mooie top-10 notering! En zeker dat laatste had ik onderweg niet verwacht…

De ochtend begint met een stevig ontbijt. Zoals bij veel van de recreatieve runs die ik gelopen heb is ook nu de starttijd rond de middag. Voor mij ideaal, omdat ik 3-4 uur voor start nog flink kan eten zonder hiervoor vroeg op te moeten staan. Dat is trouwens voor mij altijd weer een strijd, ook na 10 runs nog: wat en wanneer te eten voor een run. De ene keer is het te veel en krijg ik er na de start last van. De andere keer is het te weinig en is de energie op ruim voor het einde. De balans is er nog niet, alle adviezen en goede raad ten spijt. Hoe dan ook, deze keer begin ik met vier snee brood met koolhydraatrijk beleg. Ik ben thuis opgehaald en na nog een gezamenlijke kop koffie gaan we op weg.

Bij aankomst in Gendringen (met onderweg nog een mueslireep en een pannenkoek – van je vrienden moet je het soms hebben) valt het op dat het vrij rustig is. We kunnen direct ons shirt, chip en het o-zo belangrijke rode bandje ophalen. Na wat rondkijken, omkleden en een banaan volgt een half uur voor start de warming up. En als je maar even goed beweegt valt de temperatuur best mee. Wel fijn dat de regen vermindert.

De start. In een rustig tempo, maar wel vooraan in de startgroep om bij de eerste hindernissen geen last van collega-lopers te hebben. De eerste hindernissen gaan me soepel af. Ook deze keer is er wel de start-moeheid, die denk ik het gevolg is van toch wel wat wedstrijdspanning. De eerste kilometers gaan goed. De regen gaat over in natte sneeuw, wat het nog mooier maakt. Op een aantal punten in het parcours zijn er lange loopafstanden tussen de hindernissen. Vooral die na de pakladder, door het oneffen en modderige maisland is even doorbijten.

Vanaf ongeveer de helft van de afstand merk ik dat de kou toch vat op me krijgt. Mijn spieren worden zwaar en het heeft met name effect op mijn onderarmen. Toch lukt het in een gestaag tempo door te gaan. Gelukkig wijzen de altijd sympathieke vrijwilligers goed de weg. Tot aan de Spaanse Ruiter, ongeveer een halve kilometer voor de finish, gaat het nog goed. Dan is mijn energie zo ongeveer op en kost het me veel inspanning om hier overheen te komen. Maar het lukt met veel moeite toch in een keer! Het laatste deel, met wat enkelvoudige hindernissen valt me erg zwaar. Het tempo is weg en voor mijn gevoel sjok ik naar de eindhindernis. Hier vind ik toch ergens nog wat energie en deze overwin ik dan tot mijn eigen verbazing ook in één keer. Om hierna met het allerlekkerste kopje bouillon dat ik ooit gehad heb zo ongeveer neer te vallen achter de finish. Waar weer een aardige vrijwilliger klaarstaat om de chip van mijn schoen te halen: wat een service!

Dan volgt de ontspanning, waar een gloeiend hete douche goed aan bijdraagt. En natuurlijk het broodje hamburger en biertje in de kantine. Vlakbij het raam, waar we comfortabel en eindelijk weer lekker warm de toch ook best wel vaak moeizame binnenkomst van collega-runners aanschouwen. Heerlijk! Weer een fijne editie Survivalrun Gendringen achter de rug!

Post Views: 3.018