Verslag Bert Dijkstra – Deest 28 oktober 2018
Appelboomgaarden en echte gevechten.
Deest, voor mij een onbekende run. Wat zou het vandaag worden, een blamage of toch een topdag…? Maar zoals voor veel dingen in het leven, er is een eerste keer voor alles.
Het uur dat we dit weekend cadeau kregen had ik helaas de avond ervoor al verzilverd, een horrortocht met vrouw en kinderen in de bossen rond Staphorst. Erg gezellig natuurlijk maar dwalen na middernacht door de Staatsbossen kun je met moeite een optimale voorbereiding op een pittige run noemen. Niet gezeurd, een korte nacht maffen, een stevig ontbijt met brood, pindakaas en oploskoffie doet wonderen. Kortom, iets na achten in de auto gestapt, clubgenoot opgepikt en op naar het rivierenland.
De weerberichten bekijk ik nooit maar gelukkig bleek de organisatie van de run in Deest voor alle tijd en moeite beloond te worden met prachtig weer. De temperatuur en straffe wind zou echter een extra motivatie zijn om eens stevig gas te geven tijdens de run. Op weg naar de start gelukkig de laatste hindernis gespot, die hot tubs kosten altijd de meeste tijd om voorbij te komen.
De run ging voor mij om 11:00 uur eindelijk van start, de eerste swing over bleek met een Deux-Chevaux-autoband prima te doen. Dit bleek één van de vele swingovers te zijn die nog gingen komen. Samen met de paalklim behoren deze hindernissen tot mijn specialiteit, in tegenstelling tot de apenhangen die duidelijk niet tot die categorie behoren. Gelukkig zat er geen schrikaanjagende apenhang in deze run zoals die in Neede van een week eerder.
Bert op archiefbeeld bij de Dronterland Survivalrun
De run liep lekker, de ene na de andere hindernis doemde op en werd zonder veel problemen genomen. Er zaten een paar pittige en verrassende hindernissen in de run, want het mag uiteraard geen ‘walk-in-the-park’ worden. Ik noem de verticale palen in het begin, die waren droog en daardoor glad. De brandweerslang met PVC pijp kon pas na een aantal oerkreten achtergelaten worden. Ook de laatste combi met lianen en verticale planken was pittig maar nog goed te doen.
Ik hoorde na de run iemand daarover een heel goede opmerking maken: De hindernissen in de run van Deest waren ‘goed gedoseerd’, dat wil zeggen niet van die hemeltergende zware combi’s waar het opstuwt en waar veel mindere goden (waaronder ik) op stuk gaan. Want vergeet niet, regelmatig worden de echte gevechten tegen de hindernissen en jezelf in de achterhoede uitgevochten. Zonder de prestaties van de toppers niet op waarde te schatten, de getekende gezichten en gehavende lichamen van de laatsten die over de meet komen en tot het uiterste zijn gegaan spreken vaak boekdelen….
Een lach kan er bij Bert altijd af, Survivalrun Neede
Als wedstrijdloper KSR met een recreatieve inslag en in het verleden mede-organisator van onze run in Havelte kijk ik ook met een andere blik naar de runs waar ik aan deelneem dan de gemiddelde recreatieve survivalrunner. Wat mij vooral opviel was een ontzettend goede sfeer in Deest, een soepele organisatie, zeer enthousiaste vrijwilligers (die af en toe je voornaam noemen, wat geeft dat een motivatie wanneer je op je tandvlees loopt), mooie uitdagende hindernissen en een prachtige omgeving tussen de appelboomgaarden aan de Waal. Dat is een run zoals het moet wezen!
Oh ja, nog één ding, die vrijwilliger die mij na de brandweerslang met PVC-buis strak aankeek, en de legendarische woorden sprak: ‘wild’e gi-j een lekker stukske frikadel van mijn bordje prikken’; bedankt!
